Heilt urørleg låg han. Den ørvesle rosa handa med fingranehalvt lukka, heilt stille framfor han på puta.Strauk ein finger forsiktig over kinnet. Det var varmt. Forvarmt, kanskje? Men på den andre sida, viss det hadde vore kaldt, det vesleansiktet ... å, herregud, viss det hadde vore kvitt, iskaldt ...Fort strekte han hendene opp i senga, eine handa underhovudet, andre støtta overkroppen. Varsamt løfta han barnet rundt, snudde hanheilt og la han på andre sida. Og Steffen flagra med augnelokka, ein litenbomullskledd arm slo ut i lufta. Men han sov enno. Etter at dyna forsiktig bleibreidd over han igjen, sov han vidare, sleppte til og med eit lite, høyrlegsukk utover puta.Han lét det vera ein liten gløtt på døra då han gjekk inn istova igjen.Kva er sant og usant i familiehistorier? Kvifor finst detalltid noko i fortida og i forhold mellom menneske som står kvarandre nær, somingen snakkar om? Kva gjer dette med barnas liv? Med realisme og innlevingskildrar Solfrid Sivertsen med desse novel