Det vekte åtgaum då Asbjørn Aarnes - einsynt brukar av riksmålet, mangeårig preses i Det Norske Akademi for Sprog og Litteratur - gav ut ei samling epistlar på ramaste nynorsk. Ein spurde seg: Har noko hendt han? Har han skift side, eller har han gått i barndomen? Sjølv har han skildra det som at det gjekk hol på ei tunne. I nynorsken fann han røyster til heimekjende og framande aktørar. No er tunna tom. Ferda har gått frå logoskulturen i sudlanda til det tagale nord. Sidan sist har Aarnes skrive ei bok om Snorre Sturlason og den norrøne kjensla. I denne andre samlinga med epistlar er det norske innslaget større, og me kjem nærare eit svar på den språklege gåta: Det er i det som skil seg ut og som set grenser, at dei to måla våre har si grunngjeving. I den førre boka vart det spurt om Aarnes hadde vorte bergteken eller om han var komen heim. Han har vore ingen av delane. Han har vandra i eit mål og i eit landskap som alltid har vore der. Asbjørn Aarnes, f. 1923 på Vågbø, Nordmøre. Prof